Deze week was ik bij een van mijn klanten. Bij hem is pasgeleden de diagnose ADD gesteld. Aan de ene kant zijn daardoor een heleboel puzzelstukjes op z’n plaats gevallen en werd duidelijk waarom hij zoveel moeite had met ogenschijnlijk eenvoudige taken.
Aan de andere kant kwamen daarmee ook gevoelens van intens verdriet, boosheid en frustratie. Want wat had hij al lang moeten vechten. Tegen vooroordelen, want hoe kan het nou dat je superslim bent, een hele goede baan hebt maar dat het je niet lukt om je huis en leven op de rit te krijgen en houden?
Maar ook tegen zichzelf, want was hij vaak boos op zichzelf geweest omdat het hem niet lukte zijn huis opgeruimd te krijgen en overzicht te krijgen over wat er allemaal gedaan moest worden.
En hij had zo veel goedbedoelde adviezen gekregen. ‘Iedere dag 15 minuutjes aan je huis besteden en dan komt het goed’. ‘Jezelf aanpakken en gewoon gaan’. ‘Lijstjes maken van wat er allemaal nog moet gebeuren’. Natuurlijk had hij alle goede tips die hij hoorde en las, al uitgeprobeerd, maar niets had tot nu toe geholpen.
Hulp
Toen ik de eerste keer bij hem kwam, gaf hij aan dat hij zo graag van ‘overleven’ naar ‘leven’ wilde. Dat hij zo graag een ‘normaal’ leven wilde, net als al die andere mensen om hem heen. Hij wilde een thuis, een plek waar hij zich prettig voelde en waar hij mensen kon gaan uitnodigen.
Ik kreeg die eerste keer meteen een rondleiding. Hij vond dit superspannend, want hij had nog nooit iemand in zijn hele huis rondgeleid. De klant wilde me graag alles laten zien. Hij was er namelijk klaar mee en wilde graag veranderen. Dus nam hij de eerste stap om het mij te laten zien.
We maakten een plan om aan de slag te gaan en hadden allebei de verwachting dat het best wel eens een traject van maanden kon gaan worden.
De eerste afspraak gingen we praktisch aan de slag. Hij vertelde mij waar hij tegenaan liep en samen keken we naar oplossingen. En we kwamen er al snel achter dat op-maat oplossingen heel goed werkten. Na die eerste afspraak was hij moe. We spraken af dat hij die week verder niets meer zou doen. Achteraf bleek dat hij wel moe was geweest, maar blijkbaar ook voldaan. Want voor het eerst in lange tijd was hij ’s avonds snel in slaap gevallen.
De afspraken erna gingen we verder. En kwamen we erachter dat hoe minder druk hij voelde, hoe makkelijker het werd om dingen juist wel op te gaan pakken. En ging hij tussen de werkafspraken door ineens ook zelf aan de slag. Hij kreeg al snel overzicht, iets wat tot nu toe nog niet echt gelukt was.
Resultaat
En deze week, nadat we pas 6 keer een werkafspraak gehad hadden, zei hij ineens: “Ik denk dat ik er bijna ben”. En ik was het helemaal met hem eens. Hij had voor zichzelf systemen ontwikkeld om hetgeen we gedaan hadden, in stand te kunnen houden en nieuwe dingen op te starten. En hij had geleerd keuzes te maken. Over wat hij wel en niet belangrijk vond.
Waardoor hij erachter kwam dat hij eigenlijk helemaal geen last had van een aantal verhuisdozen die er nog stonden. En juist door die keuze, vond hij het nu prettig om in de avond een beetje te rommelen in de dozen en spullen die hij wel belangrijk vond, eruit te halen en een plekje in zijn huis te geven.
We gaan nog heel even door, maar het is zeker geen maandenlang traject geworden. En wat ik mooi vond om te horen: Dat hij verbaasd was dat het zo snel gelukt was om zijn doelen te behalen. En dat hij blij was dat hij de stap genomen had om mij in te schakelen omdat hij anders misschien nog wel jaren had aan lopen modderen. Ik had niets van hem overgenomen, maar hem de juiste vragen gesteld en hem de ruimte gegeven om zelf een systeem te ontwikkelen waar hij mee verder kan.
Kijk, en daar word ik dan weer heel blij van 💛
Wil je weten wat ik voor jou kan betekenen? Neem dan hier contact met me op of vraag hier een vrijblijvend kennismakingsgesprek aan.
